Öğretmenimiz anne ve babalarımızdan bizlere bir mektup yazmamızı istedi.
Bu mektubu galiba birinci sınıfın sonunda, sınıf içerisinde herkes okuyacak. Böylelikle okumayı öğrendiğimizi bu duygusal etkinlikle kendi kendimize ispat edeceğiz.
Mektup kağıtlarını öğretmenimiz dağıttı. Rulo haline gelmiş kağıda bir de güzel bir ipli kurdele eşlik ediyor. Yani kağıt resmen ateş ediyor.
Bizimkiler (daha doğrusu babam) kağıda alttaki mektubu yazdılar. Söz uçar yazı kalır; kağıt kaybolur site kalır (Bak, atasözü ürettim). Mektubum şimdi kaybolur maybolur. Malum, dağınıklığımdan dolayı evin, özellikle de odamın için kendimi kaybediyorum. Kendini kaybetmek ifadesini mecaz anlamda kullanmadım ha. Gerçekten bazen evin içinde beni aradıkları zaman bulamıyorlar.
Neyse mektup aşağıda:
Değerli Kızımız İnci Duru,
Senin o minik ellerin kitap sayfalarına değdiğinde, kelimeler canlanıyor, hikayeler hayat buluyor. Gözlerindeki ışıltı, her yeni harf ve kelimeyi keşfetmenin heyecanıyla parlıyor. Bu büyülü anlarda, sana olan sevgimiz ve inancımız katlanıyor.
Senin meraklı ve öğrenmeye açık ruhun, bizi her zaman hayran bırakıyor. Her yeni kelimeyi öğrenirken, dünyaya bakan bir pencere daha açıyorsun. Biz de her adımında yanında olmanın, bu muhteşem yolculukta sana rehberlik etmenin mutluluğunu yaşıyoruz.
Hayatın sana sunduğu her türlü bilgiyi ve deneyimi kucaklamanı, cesaretle ve özgüvenle öğrenmeye devam etmeni diliyoruz. Unutma ki, her kitap seni yeni bir maceraya, her kelime yeni bir keşfe götürecek.
Sen bizim için sadece bir evlat değilsin, aynı zamanda umut ve aydınlık kaynağımızsın. Varlığınla hayatımıza anlam katıyor, her anımızı güzelleştiriyorsun.
Seni sonsuz sevgiyle kucaklıyor, her zaman yanında olduğumuzu bilmeni istiyoruz.
Sevgilerimizle,
Annen ve Baban
Bir Cevap Yazın